Dag 1: de reis begint!
Door: Kristel
Blijf op de hoogte en volg SVS1X
26 Juni 2015 | Roemenië, Daneş
Daar stonden we dan ’s morgens half 9 op het perron met een veels te grote zware koffer (31,1 kilo om precies te zijn) op elkaar te wachten voor ons vertrek naar Roemenië. Weken naar uitgekeken of tegenop gezien, weken vol gestress en plezier, weken over nagedacht, weken over gepraat en noem maar op; iedereen stond daar met haar eigen gedachtes en gevoelens over Roemenië en nu was het dan eindelijk zover! Om 14.40 uur stegen we op in het prachtig roze vliegtuig van Wizzair (zie foto), op naar Roemenië, waar we om 18.05 (lokale tijd) landden; een nieuwe en prachtige ervaring stond op het punt van beginnen.
Hier kwam de volgende uitdaging, namelijk een taxi zien te regelen zonder ‘opgelicht’ te worden. Na eerst bij een aantal taxi’s en lokale bevolking te hebben geïnformeerd wat de prijzen waren hebben we drie taxi’s weten te regelen die ons naar het busstation in Fany brachten. Daar aangekomen was het rond 20.00 uur, dus besloten we een restaurant te zoeken. Met de koffer achter ons aangesleept, voor ons uitgeduwd, opgetild, enz. vonden we een Pizzeria, waar tot onze grote verbazing de pizza’s maar 2 euro kostten!!! Dat was heerlijk goedkoop eten (want tja… we blijven natuurlijk Nederlanders ;) )
Over Nederland gesproken: jullie mogen ons dankbaar zijn, helaas hebben wij namelijk het slechte en regenachtige weer meegenomen. Terwijl wij ons van te voren druk maakten (als echte meiden betaamt) over kleding, over hoeveel zonnehemdjes en korte broeken we mee moesten nemen, moesten we nu opeens de lange broeken en truien uit onze tassen naar boven vissen. Maar goed, het weer voor volgende week is veel beter voorspeld. De mensen hier hebben ons ervan overtuigd dat dit zeer uitzonderlijk is en zeiden daar natuurlijk meteen bij dat wij daar nu niks aan hadden, maar ach… Vanuit het restaurant zijn we doorgegaan naar de bus die ons naar Sighisoara bracht.
In de bus werd de gastvrijheid van de bevolking duidelijk zichtbaar. Er was één plek te weinig en een Roemeense vrouw stond gelijk haar plek af aan één van ons. Meteen daarna wisselde nog een andere vrouw in de bus met ons zodat we als groep bij elkaar konden zitten. Het was maar een kleine groep van de bevolking in een klein busje, maar toch straalde er uit die groep al zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid, dat wij al meteen een wauw-gevoel hadden.
Na een busreis van 3 uur, kwamen we om 00.15 uur uiteindelijk aan bij Sighisoara, waar we op werden gepikt door Liviu. Liviu is de man die ons begeleidt de komende twee weken, die verantwoordelijk is voor de organisatie en het kamp dat we gaan leiden. Het was leuk en bijzonder om hem te zien. Liviu; de man die door Bertus werd omschreven als echt klein, bleek in het echt helemaal niet zo klein te zijn en het is ook leuk om de man waarmee we voor een aantal maanden contact mee hadden op de mail in het echt, face-to-face te zien. Bij hem thuis aangekomen (om 01.00 uur) werden we verdeeld over twee huizen; Liviu’s huis en het huis van zijn buurman.
In het huis zelf stonden we ook voor een uitdaging genaamd ‘de zoldertrap’. In de beide huizen sliepen we op zolder en om daar te komen was een trap naar beneden uitgetrokken. In het ene huis bewoog de krakende trap van links naar rechts, terwijl die in het andere huis op en neer bewoog, met enig gevaar tot inklappen. De trap is leuk voor de ene om mee te experimenteren, terwijl het voor de ander juist een angstaanjagend geval vormt. Maar in beide huizen is het tot nu toe goed gelukt om veilig boven en gelukkig ook weer beneden te komen (dit klop ik bij deze natuurlijk direct af).
Morgen (27 juni) komt een ander huis voor ons vrij waar we kunnen verblijven de komende twee weken, maar die was nu nog in gebruik door andere Nederlanders. Kun je het voorstellen, hier zitten we dan met negen meiden in Roemenië, we hebben alles zelf geregeld, zijn er naartoe gevlogen zonder problemen, hebben een taxi geregeld en krijgen een eigen huis tot onze beschikking; hoe gaaf en bijzonder is dit alles eigenlijk allemaal en wat boffen wij om met onze klas zo’n ervaring en uitdaging aan te mogen gaan!
Hier kwam de volgende uitdaging, namelijk een taxi zien te regelen zonder ‘opgelicht’ te worden. Na eerst bij een aantal taxi’s en lokale bevolking te hebben geïnformeerd wat de prijzen waren hebben we drie taxi’s weten te regelen die ons naar het busstation in Fany brachten. Daar aangekomen was het rond 20.00 uur, dus besloten we een restaurant te zoeken. Met de koffer achter ons aangesleept, voor ons uitgeduwd, opgetild, enz. vonden we een Pizzeria, waar tot onze grote verbazing de pizza’s maar 2 euro kostten!!! Dat was heerlijk goedkoop eten (want tja… we blijven natuurlijk Nederlanders ;) )
Over Nederland gesproken: jullie mogen ons dankbaar zijn, helaas hebben wij namelijk het slechte en regenachtige weer meegenomen. Terwijl wij ons van te voren druk maakten (als echte meiden betaamt) over kleding, over hoeveel zonnehemdjes en korte broeken we mee moesten nemen, moesten we nu opeens de lange broeken en truien uit onze tassen naar boven vissen. Maar goed, het weer voor volgende week is veel beter voorspeld. De mensen hier hebben ons ervan overtuigd dat dit zeer uitzonderlijk is en zeiden daar natuurlijk meteen bij dat wij daar nu niks aan hadden, maar ach… Vanuit het restaurant zijn we doorgegaan naar de bus die ons naar Sighisoara bracht.
In de bus werd de gastvrijheid van de bevolking duidelijk zichtbaar. Er was één plek te weinig en een Roemeense vrouw stond gelijk haar plek af aan één van ons. Meteen daarna wisselde nog een andere vrouw in de bus met ons zodat we als groep bij elkaar konden zitten. Het was maar een kleine groep van de bevolking in een klein busje, maar toch straalde er uit die groep al zoveel vriendelijkheid en gastvrijheid, dat wij al meteen een wauw-gevoel hadden.
Na een busreis van 3 uur, kwamen we om 00.15 uur uiteindelijk aan bij Sighisoara, waar we op werden gepikt door Liviu. Liviu is de man die ons begeleidt de komende twee weken, die verantwoordelijk is voor de organisatie en het kamp dat we gaan leiden. Het was leuk en bijzonder om hem te zien. Liviu; de man die door Bertus werd omschreven als echt klein, bleek in het echt helemaal niet zo klein te zijn en het is ook leuk om de man waarmee we voor een aantal maanden contact mee hadden op de mail in het echt, face-to-face te zien. Bij hem thuis aangekomen (om 01.00 uur) werden we verdeeld over twee huizen; Liviu’s huis en het huis van zijn buurman.
In het huis zelf stonden we ook voor een uitdaging genaamd ‘de zoldertrap’. In de beide huizen sliepen we op zolder en om daar te komen was een trap naar beneden uitgetrokken. In het ene huis bewoog de krakende trap van links naar rechts, terwijl die in het andere huis op en neer bewoog, met enig gevaar tot inklappen. De trap is leuk voor de ene om mee te experimenteren, terwijl het voor de ander juist een angstaanjagend geval vormt. Maar in beide huizen is het tot nu toe goed gelukt om veilig boven en gelukkig ook weer beneden te komen (dit klop ik bij deze natuurlijk direct af).
Morgen (27 juni) komt een ander huis voor ons vrij waar we kunnen verblijven de komende twee weken, maar die was nu nog in gebruik door andere Nederlanders. Kun je het voorstellen, hier zitten we dan met negen meiden in Roemenië, we hebben alles zelf geregeld, zijn er naartoe gevlogen zonder problemen, hebben een taxi geregeld en krijgen een eigen huis tot onze beschikking; hoe gaaf en bijzonder is dit alles eigenlijk allemaal en wat boffen wij om met onze klas zo’n ervaring en uitdaging aan te mogen gaan!
-
27 Juni 2015 - 13:38
Fam. Kolhoop:
Mooi verslag, we zijn uit naar het vervolg. -
27 Juni 2015 - 17:15
PerspectiveDanes.ro:
Mooi! :) -
27 Juni 2015 - 18:03
Agnita:
Hoi meiden wat leuk om jullie uitgebreidde verslag te lezen :) Super om zo een indruk te krijgen van hoe jullie reis is verlopen en jullie eerste ervaring met Roemenië is. Fijn dat jullie veilig op jullie plaats van bestemming zijn aangekomen! Veel succes allemaal! Groetjes, uit Rotterdam ;) -
27 Juni 2015 - 23:20
Ria Beijes:
Leuk om te lezen, en zo lekker uitvoerig. En door de foto's erbij maken we het hier ook goed mee.
Waren de pizza's lekker? Ik bedoel, passen ze bij onze Nederlandse smaak? Die kan namelijk best wel anders zijn.
En hoe doe je je boodschappen? Met handen en voeten, of heeft iemand van jullie iets met Roemeens of Hongaars?
Morgen een goeie dag! Zondag! Tijd om een vervolg te schrijven? -
28 Juni 2015 - 19:31
Gea Kargbo:
Fijn dat jullie reis zo voorspoedig is verlopen! Goed hoor, hoe jullie het aanpakken daar! Ik hoorde van Bertus dat jullie al een koortje hebben gevormd? Gaan jullie dat nog filmen! Een hele mooie week gewenst!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
